Magna Carta (Latince: "Büyük Sözleşme") veya Magna Carta Libertatum (Latince: "Büyük Özgürlükler Sözleşmesi"), 1215 yılında imzalanmış bir İngiliz belgesidir. Bu belge ile İngiltere kralının; yetkilerinin birkaçından feragat etmesi, yasalara uygun davranması ve hukukun arzu ve isteklerinden daha üstün olduğunu kabul etmesi zorunlu kılınarak İngiltere tarihinde kralın yetkileri ilk kez kısıtlamış ve derebeylere bazı haklar tanımıştır. Magna Carta, günümüzdeki anayasal düzene ulaşana kadar yaşanılan tarihsel sürecin en önemli basamaklarından birisidir.1
Metinde kralın yetkilerini teoride kısıtlayan hükümler yer alan belge aslen; Papa III. Innocentius, Kral John ve baronları arasında, kralın yetkileri konusunu karara bağlamak amacıyla imzalanmıştır. 61. maddeye göre feodal yasalara gönderme yapılıyor ve 25 baronun kralın hükmüne karşı gelebileceği belirtiliyordu.2
Hiçbir tarafın belgede gerçekleştirdiği sözlerine sadık kalmaması ve Papa III. Innocentius'un belgeyi iptal etmesi I. Baronlar Savaşı'na neden olmuştur.
Belgenin hazırlanmasında rol alan olaylar Normanların İngiltere'yi ele geçirmelerine kadar dayanır. İngiliz krallarının amacı, fetihten sonra iktidarı ele geçirerek derebeylerini saf dışı bırakmaktır. Bu alanda yapılan tüm faaliyetler ülkedeki baronları rahatsız etmeye başlamıştı. Gitgide artan bu rahatsızlıklar ileride isyanlara sebep oldu. 150 yıldır süren kral ve baronlar arası çekişme, Kral John'un girişimleri ile iyice idare edilemez bir hal aldı. Bunun üzerine kral, bütün gücünü derebeylerine karşı kullandı. Bu davranış derebeyleri sinirlendirdi. İleriki zamanlarda Kral John'un Fransızlarla yaptığı savaşta (1214) yenilmesini bir fırsat olarak gören baronlar ülkedeki imtiyazlarını, topraklarını , kalelerini ve buna benzer diğer haklarını geri almak için harekete geçtiler. Baronlar bir araya toplanarak isteklerini bir beyan halinde krala sunmaya karar verdiler. Kralın isteklerini reddetmesi durumunda savaşacaklarına dair kendi aralarında sözleştiler.
Bu karardan sonra baronlar 1215'te kral ile görüştüler. Görüşmenin sonunda isteklerini ileriki zamanlarda cevaplandıracağını söyleyen kral sözünde durmadı. Bunun üzerine baronlar krala karşı ayaklandılar. İngiltere'nin mühim yer ve şehirlerini ele geçiren baronlar kralı anlaşmaya mecbur ettiler. 1215'in Haziran ayında imzalanan Magna Carta ile kral hakimiyetinin "baron" adı verilen toprak sahipleri adına kısıtlanmasını kabul etti. Bu sayede kralın kayıtsız sultası kalkmış, kral ve derebeylerin karşılıklı vazifeleri belirlenmişti. Fermanın ilan edilmesi ile derebeyler büyük imtiyazlar elde etti ve derebeylik mefhumu sağlam bir zemine oturtuldu. Halk ise yine serf olarak kalmış, derebeylerin toprakla birlikte alıp sattığı konumdan kurtulamamıştı.3
Vatandaşların özgürlüklerini belirlemekten çok, toplumdaki egemen güçler arasında bir denge kuran Magna Carta, kralın sonsuz olan yetkilerini derebeyler ve din adamları adına sınırlamıştır. Magna Carta’nın 39. maddesi, fermandaki en önemli ifadelerden biridir. Bu madde günümüz hukuk sisteminin temel taşlarından biri olarak kabul edilmektedir:
O tarihlerde mutlak bir güç olan kralın yetkisi tanrı tarafından doğrudan ona verilmiş bir görev olduğu inancı yaygındı. Magna Carta ile bu görüş yıkılmış, kralın yanında lordlardan oluşan bir parlamento kral ile birlikte hüküm vermeye başlamıştır. Bu süreç kilisenin de gücünün azalmasına yol açmıştır.4
Orijinal kaynak: magna carta. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.
Magna Carta’nın 61. Maddesinin İngilizce aslı:
Since, moreover, for God and the amendment of our kingdom and for
the better allaying of the quarrel that has arisen between us and
our barons, we have granted all these concessions, desirous that
they should enjoy them in complete and firm endurance for ever, we
give and grant to them the underwritten security, namely, that the
barons choose five-and-twenty barons of the kingdom, whomsoever they
will, who shall be bound with all their might, to observe and hold,
and cause to be observed, the peace and liberties we have granted
and confirmed to them by this our present Charter, so that if we, or
our justiciar, or our bailiffs or any one of our officers, shall in
anything be at fault toward any one, or shall have broken any one of
the articles of the peace or of this security, and the offense be
notified to four barons of the foresaid five-and-twenty, the said
four barons shall repair to us (or our justiciar, if we are out of
the realm) and, laying the transgression before us, petition to have
that transgression redressed without delay. And if we shall not have
corrected the transgression (or, in the event of our being out of
the realm, if our justiciar shall not have corrected it) within
forty days, reckoning from the time it has been intimated to us (or
to our justiciar, if we should be out of the realm), the four barons
aforesaid shall refer that matter to the rest of the five-and-twenty
barons, and those five-and-twenty barons shall, together with the
community of the whole land, distrain and distress us in all
possible ways, namely, by seizing our castles, lands, possessions,
and in any other way they can, until redress has been obtained as
they deem fit, saving harmless our own person, and the persons of
our queen and children; and when redress has been obtained, they
shall resume their old relations toward us. And let whoever in the
country desires it, swear to obey the orders of the said
five-and-twenty barons for the execution of all the aforesaid
matters, and along with them, to molest us to the utmost of his
power; and we publicly and freely grant leave to every one who
wishes to swear, and we shall never forbid any one to swear. All
those, moreover, in the land who of themselves and of their own
accord are unwilling to swear to the twenty-five to help them in
constraining and molesting us, we shall by our command compel the
same to swear to the effect foresaid. And if any one of the
five-and-twenty barons shall have died or departed from the land, or
be incapacitated in any other manner which would prevent the
foresaid provisions being carried out, those of the said twenty-five
barons who are left shall choose another in his place according to
their own judgment, and he shall be sworn in the same way as the
others. Further, in all matters, the execution of which is intrusted
to these twenty-five barons, if perchance these twenty-five are
present and disagree about anything, or if some of them, after being
summoned, are unwilling or unable to be present, that which the
majority of those present ordain or command shall be held as fixed
and established, exactly as if the whole twenty-five had concurred
in this; and the said twenty-five shall swear that they will
faithfully observe all that is aforesaid, and cause it to be
observed with all their might. And we shall procure nothing from any
one, directly or indirectly, whereby any part of these concessions
and liberties might be revoked or diminished; and if any such thing
has been procured, let it be void and null, and we shall never use
it personally or by another. ↩
Nurşah Aksoy, Tarihe Yön Veren Olaylar; s. 40-41, KARMA kitapları, İstanbul ↩
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page